07. Romero eta Jeremias profetak

romero 1456152340153 Oscar Romero | 2008-03-25 20:24

Bukatu orduko, hona Romerok El Salvadorreko katedralean, 1978. Irailaren 3an eginiko homiliaren pasartetxo bat. Egun horretan Jer 20, 7-9 suertatzen da igandeetako irakurgaien artean. Hona Jeremiasen testua:

“Liluratu egin nauzu, Jauna,
eta ni zure lilurapean erori;
bortxatu egin nauzu eta menperatu.
Barregarri gertatu naiz egun osoan,
burlaka ari zaizkit denak.
Hitz egin behar dudan bakoitzean
garrasi egin behar izaten dut
laguntza eske,
indarkeria eta zapalkuntzaren aurka
hots egin.
Zure hitza iragartzen dudalako, oi Jauna,
irain- eta iseka-bide naiz egun guztian.
Pentsatu izan dut:
“Ez dut berriro Jauna aipatuko,
ez dut haren izenean hitz egingo”.
Baina, orduan, suaren antzeko zerbait
sentitzen dut barruan,
eta hezurretaraino erretzen nau;
saiatzen naiz itotzen, baina ezin!”


Eta orain irakur ditzagun Oscar Romeroen komentarioa:

“Pero el ejemplo, para mi, mas conmovedor en esta mañana es el de la primera lectura: el profeta Jeremías. Yo no encuentro en la Biblia unas frases que expresen más al vivo la crisis de un hombre en sus relaciones con Dios.

Me sedujiste, -le dice al Señor- me has engañado, me has dicho que me mandabas a arrancar, a destruir; pero también a construir, a plantar, a edificar y de mi boca de profeta, donde quiere salir sólo lo que tú dices, no sale más que violencia, guerra, destrucción. Imaginen hermanos, el temperamento de Jeremías, un profeta dulce, un profeta más inclinado al amor, un profeta de delicadezas espirituales que representa precisamente, en el Viejo Testamento, la figura dulcísima de Cristo; pues este profeta de amor, de dulzura, de ternura, de bondad, es escogido por Dios para anunciar a un pueblo pecador, la destrucción, la amenaza de Dios si no se convierten. ¡Y le duele! Cuántas veces, dice, quise callar la voz de Dios en mi y la palabra de Dios era en mis huesos como fuego que devora y me obliga a hablar. Esta es la crisis del profeta. No quisiera decir lo que dice, pero Dios le manda a decir. (...)

Para que vean que la Cruz no es conformismo. Es exigirle al hombre, muchas veces, hasta contra su temperamento, contra su modo de ser, es lo que está pidiendo Cristo a Pedro: que no se acomode, que no se instale, que van a subir a Jerusalén a sufrir. Es lo que llora el profeta Jeremías, es lo que siente en esa misión durísima”.