Man-en museoa, Galizian

garagardobat 1456132715842 garagardo bat | 2007-01-05 12:51
6

Enuen honen berri gaur interneten buzeatzen nebilela berari buruzko artikulu bat aurkitu dudan arte.

Gazte alemaniar bati buruz zen irakurri dudana, Manfred Gnädinger izenekoa.

Orain urte asko, 1962an zehazki ailegatu zen (turismo bidai batean) Camelle-ra, Galiziako herri txiki bat, eta bertako kosta eta parajeen edertasunak maitemindurik han bizitzen jarri zen.

Hasiera batean, pertsona bat gehiago omen zen. Gorputz haundiko gizona, beti arropa onekin estaltzen zuena. Irekia omen zen oso, ez baitzuen inongo arazorik jendearekin erlazionatzeko.

Itsuraz herriko irakasle batekin amodiozko istorioren bat ere izan omen zuen, oso ongi amaitu etzuena, eta egun hartatik aurrera ez omen zen berriro lehengokoa izan. Orduezkero beraldiko bilakaera eman zuen, ia gaur arte.

Museo bat egitea lortu zuen, inongo teilatuperik gabe, inguruko harri, animali hezur eta arrantzako materialez eginiko artelanak ikusteko erakusleiho bat. Hura izan zen bere bizileku bere biziko azken urteetan.Kaxeta txiki bat omen zuen museoan bertan.

Bere janzkera 1962an heldu zenetik asko aldatu zitzaion, azken urteak "taparrabos" bat bakarrik soinean zuela ibiltzen omen zen.

Honek etzion inongo osasun kalterik eragin, behin bakarrik joan baitzen medikuarengana, zakur batek kozka egin ziolako. Erabateko kirolaria bera, igerian zein oinez benetan trebea, eta jateko barazkijalea soilik. Haragirik ez omen zuen probatu ere egiten, eta arrainik ere ez.

Bere museroa sartzeko 100 pezeta kobratzen zituen, eta beste 100 kamara batekin baldin bazindoazen. Honen truk berak kolorezko lapitz batzuk eta libretatxo bat ematen zizkion bisitariari, honek museotik gehiena gustatzen zitzaiona marraztu eta bueltan berari itzultzeko, izena eta jaiotze datarekin. Debekatuta zegoen erretzea, beraren hitzetan: "Ez dut kerik nahi nire zeruan".

Tamalez, Prestige petroluntziak istripua izan zuenean, eta honen zikinkeria guztia galiziako kostetara ailegatu zenean, Man-en bizibide eta pasio zena zerri eginda geratu zuen.

Aste batzuk beranduago 2002ko Abenduaren 28an hil zen, penak jota.

Hil aurretik hau esan zuen kostako zikinkeriari buruz:

<<yo decir que esto no debe limpiarse nunca..., porque hombre no querer a hombre, ni a mar, ni a peces, ni a playa>>




Hemen bera.



Bere museoa.



Irakurri ditudan gauza batzuek ulertzera eman didatenaren arabera herritar batzuk borrokan dabiltza museoa instituzio publikoek hartu eta horrela inork ez dezan izorratu.

Man-Camelle

bewater

bewater 2007-01-05 14:40 #1

Jode, argazkian kriston pena ematen dik, baina istorioa irakurrita badirudi ideiak argi zituen tipoa zela, naturarekin harreman bikaina zuena. Horrelakoek zer pentsatu ematen dute...

kukue

kukue 2007-01-05 15:28 #2

Tipo interesgarrie dek bai. Nahiko nikek ba egunen baten bere museoa ezautu. <br />

indezent

indezent 2007-01-05 17:35 #3

Histori interesgarrie kukue! Hala ere tipo horri ere emakume batek izorratu zioan bizitza, eske la hostia dituk! ;)

kukue

kukue 2007-01-05 18:31 #4

jajajaja, egie dek... halare izorratze hoi etzekiat hala dekenik eh, igual izorratu partez, arreglau ein zioan. Segurona bea bere museoko bakardade hortan zoriontsu izatea allau ziala. Nahiz ta aurpegin ez nabarmendu.<br /><br />

Itziar

Itziar 2007-01-07 12:35 #5

Bai, emakumeek bizitza asko izorratu dituzte, arrazoi. Eta zenbat alaitu dituzten? (jajaja)<br /><br />eta tipo hau!?¿ joe! holako gutxi munduan! eta ziur zoriontsu zela bere museoarekin, bere libretatxo hortako marrazki bakoitzagatik eskerrak ematen zituela, eta ez zela txikikeriez kezkatzen.<br />

aitorr

aitorr 2007-02-02 06:55 #6

<p>istorio bitxia benetan</p>

<p>agur bat!</p>


Utzi iruzkina: